เด็ก ซึ่งในพระราชบัญญัติคุ้มครองเด็กพ.ศ. 2546 ในมาตรา 4 หมายถึงบุคคลซึ่งมีอายุต่ำกว่าสิบแปดปีบริบูรณ์ แต่ไม่รวมถึงผู้ที่บรรลุนิติภาวะด้วยการสมรส ก็มีจำนวนไม่น้อยที่ตกเป็นเหยื่อของการค้ามนุษย์เช่นเดียวกัน รวมทั้งเด็กผู้ชายอายุระหว่าง 15 – 17 ปี ซึ่งเป็นกลุ่มที่มีความเสี่ยงมากที่สุด

          การค้าเด็กคือการที่เด็กถูกส่งจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่ง ไม่ว่าจะระยะทางใกล้หรือไกล เพื่อผู้ใหญ่สามารถกระทำการล่วงละเมิดทางเพศและแสวงหาประโยชน์ ซึ่งเด็กหรือคนในครอบครัวของเด็กอาจถูกล่อลวง กดดัน หรือถูกบังคับให้เคลื่อนย้าย การแสวงหาประโยชน์จากเด็กและผู้ใหญ่ในลักษณะนี้ถือเป็นการกระทำที่ผิดกฎหมาย

          สาเหตุที่ทำให้เด็กเพศชายกลายเป็นเหยื่อของอาชญากรรม อาจมีหลายประการ เช่น การรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ความยากจน ปัญหาครอบครัว การติดสินบน คนที่ไว้ใจกลายเป็น “นายหน้า” และการติดยาเสพติด     

          เนื่องจากความคิดเหมารวมทางเพศ สังคมรับรู้ว่าผู้หญิงเป็นเพศที่อ่อนแอและผู้ชายเป็นเพศที่แข็งแรง เมื่อมีข่าวผู้หญิงเป็นเหยื่อ สังคมจึงไม่แปลกใจนักและประณามผู้ก่ออาชญากรรมเหล่านั้น ในทางกลับกัน หากเหยื่อเป็นผู้ชาย สังคมจะประหลาดใจเชิงขบขันเพราะไม่เชื่อว่าผู้ชายสามารถเป็นเหยื่อได้ เนื่องจากผู้ชายมีพละกำลังที่แข็งแรงและมักจะเป็นผู้กระทำมากกว่าเป็นผู้ถูกกระทำ การเหมารวมทางเพศเช่นนี้ ทำให้เหยื่อผู้ชายไม่กล้าออกมาพูดความจริง ดังนั้น รายงานและข่าวที่เกี่ยวข้องกับการค้ามนุษย์ที่เป็นเรื่อง

การละเมิดทางเพศต่อผู้ชายจึงมีไม่มากนัก

          จากคำสัมภาษณ์ผู้ชายจำนวนหนึ่งที่ตกเป็นเหยื่อการค้ามนุษย์ทางเพศในช่วงที่ยังเป็นวัยรุ่นอายุประมาณ 15 – 17 ปี พบว่า หลังจากโดนกระทำ ส่วนหนึ่งจะมองว่าเป็นเรื่องเคราะห์กรรมหรือโชคชะตา และในจำนวนนี้ ส่วนใหญ่ เลือกที่จะ “เงียบ” ปิดปากไว้และทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพราะกลัวสังคมกล่าวหาว่าไม่มี “ความเป็นชาย” และเข้าใจว่าเป็น “เพศที่สาม” อีกทั้งไม่กล้าบอกที่บ้าน กลัวไม่มีคนเชื่อ และหากเป็นครอบครัวที่เคร่งศาสนาบางศาสนาด้วยแล้ว อาจจะถูกไล่ออกจากบ้านได้

          สิ่งนี้สะท้อนให้เห็นว่า ไม่ว่าเพศใด ก็อาจถูกความคิดเดิม ๆ แบบนี้กดทับ จนเราลืมที่จะปกป้องสิทธิ์ของตัวเอง หรือกล้าเตือนคนอื่นเพื่อให้ระมัดระวังและไม่ตกเป็นเหยื่อของการค้ามนุษย์ รวมทั้งกลัวว่าจะไม่มีที่ยืนในสังคมและจะสร้างความอับอายให้แก่ตนเองและครอบครัว

           สุดท้ายบางคนจึงเลือกจบชีวิต เพราะคิดว่าความตายคือเสียงที่เรียกร้องได้ดีที่สุด